Call us what we carry (Noem ons wat we dragen) - Amanda Gorman

An excellent and eloquent written debut collection

Amanda Gorman was 22 when she could recite her poem “The hill we climb” on Jan 20, 2021 at the inauguration of President Biden in Washington DC, a recitation that went around the world. Her powerful performance touched me on the other side of the ocean at the European continent too. In December of that year, her debut collection "Call us what we carry" hit the shelves worldwide. (Vertaling in het Nederlands: Noem ons wat we dragen, jan 2023 door Zaïre Krieger)

The collection is not that easy as I expected. Gorman delivered a seven-part collection in which she delivers verses partly as a witness or observer in a documentary style and partly as an elegy. Many of her poems tell about how shattering and confusing the year 2021 was in the US. Testimonies from the American history coincide with the images of that year. Whereas she sketches what has happened during the Covid pandemic for example, she also remembers and repossesses the voice of an American soldier, Corporal Plummer, an African American who was stationed in France during the Spanish Flu, at the end of the first World War. She dug up archival materials from him to work with.

Fury & Faith is a chapter mostly about the George Floyd assassination under police custody, and the Black Lives Matter (BLM) manifestations in the US, but which also got followed up in many other countries worldwide.
Gorman’s verses are packed with echoes and rhythm, in a way I’d still prefer them being performed by the poet than only being able to read them.

Fury & Faith

[...]

“Together we envision a land that is liberated, not lawless.
We create a future that is free, not flawless.
Again & again, over & over.
We will stride up every mountainside.
Magnanimous & modest.
We will be protected & served.
Be a force that is honored & honest.
This is more than protest.
                    It’s a promise.”

Migration into the US ("The Surveyed – Report on migration of Roes") is brought up, just like the deterioration of the environment ( “Earth eyes”). Gorman finds word for the loss and grief, and the pain of the country. However, she tries not to exaggerate the traumas but to find words to heal and repair.

This collection is certainly chock full of American references I may have not grasped entirely, from pop culture or other American poets, but also of other references from around the world. From Shakespeare’s Othello or Emily Dickinson’s 'letter to the world' for example, what Gorman calls her entire debut collection actually. She brings in "A dictionary of English Etymology" from 1859, and the 1882 Chinese Exclusion Act. A lot of layers and images are found throughout the poems. Her words sing throughout the whole collection: “America, / How to sing / Our name, Singular, / Signed, Singed.” The point of view is mostly not the ‘I’, but the ‘we’, ‘us’ and ‘our’, an exception in these times of individualism and selfhood. The layout and the orientation from the sheets differ here and there according to the format.

CORDAGE, or ATONEMENT (Hensleigh Wedgwood, A Dictionary of English, 1859) 

[…]

We would leap out of this night
Down-rushing on our head.
Often we cannot change
Without someone in us dying.

***

[…]

Until we can hold near
Who we hold dear.

What a marvelous wreck are we.
We press out of our cold
& separate crouching.
Like a vine sprung overnights.
We were reaching & wretched
Upon this mortal soil
& even so we are undiminished.
If just for this newborn day.
Let us take back our lives.

 

Every day we are learning

Every day we are learning
How to live with essence, not ease
How to move with haste, never hate.
How to leave this pain that is beyond us
Behind us.
Just like a skill or any art,
We cannot possess hope without practicing it.
It is the most fundamental craft we demand of ourselves.

 

CALL US
(title poem)

Grant us this day.
Bruising the make of us.

At times over half of our bodies
Are not our own.

Our persons made vessel
For non-human cells.

To them we are
A boat of a being,

Essential.
A country.

A continent.
A planet.

A human
Microbiome is all the writhing forms on

& inside this body
Drafted under our life.

We are not me-
We are we.

Call us
What we carry

Gorman’s excellent and eloquent written collection ends with the famous and luminous inaugural poem we have all heard her perform at Capitol Hill. 

Titel: Call us what we carry/Noem ons wat we dragen

Auteur: Amanda Gorman

Vertaler: Zaïre Krieger
Uitgevers: Chatto & Windus (Vintage UK, 2021), J.M. Meulenhoff (2023)

--- Je reactie wordt pas zichtbaar nadat ik ze heb goedgekeurd. Your reaction will become visible after I will have approved it. Votre réaction devient visible après que je l'aurai approuvée.

Herinneringen - David Foenkinos

Melancholie, ontroering en humor wisselen elkaar af in dit teder en subtiel geschreven verhaal.

Foenkinos verrast mij met een volgende roman van hem, dat nogmaals compleet anders is dan de eerste drie die ik al las.

Na Twee zussen, La délicatesse en Charlotte lees ik zijn boek Herinneringen. De verteller is de ik-persoon en vertelt over zijn leven. Hij is een jongeman die ervan droomt om schrijver te worden en zoekende is naar zijn plek in de wereld. Hij heeft een baan aangenomen als nachtwaker in een hotel in Parijs omdat hij denkt dat de nacht en zijn gasten hem inspiratie kunnen brengen, zoals zo vele nachtbrakende auteurs vóór hem. Toch vindt hij zijn eigen teksten te middelmatig, en heeft hij moeite om beslissingen te nemen.

De roman beslaat het biografische verhaal van de verteller en zijn familie, startende bij de dood van zijn grootvader, dat hij verweeft met herinneringen van familieleden, beroemdheden en al dan niet toevallige passanten aan bepaalde feiten uit hun leven. Die herinnering is dan telkens wel een associatie met het verhaal of de anekdote van het hoofdstukje dat voorafgaat. De kunstenares Charlotte Salomon waarover Foenkinos een andere roman geschreven heeft, komt zo ook aan bod in dit verhaal. De relatie met zijn ouders en grootouders is wel het belangrijkste aspect van het boek, hijzelf is ook op zoek naar liefde en kan geen goed voorbeeld nemen aan hen.

Zijn ouders hebben een ingewikkelde relatie met elkaar waarvan hij zich steeds het kind van de rekening heeft gevoeld. Na de dood van zijn grootvader brengen zijn vader en zijn ooms zijn grootmoeder onder in een bejaardentehuis, dit tegen haar eigen zin zowel als die van hemzelf. Dit wreekt zich dan ook verder in het boek, als de grootmoeder er uit eigen wil wegloopt en haar geboortedorp opzoekt waaruit ze door de Tweede Wereldoorlog heel plots werd weggerukt samen met haar ouders die er een ijzerwinkel runden en op de boer moesten om nog enigszins wat geld te kunnen verdienen. Zijn vader gaat nog meer lijden als tegelijkertijd zijn vrouw en moeder van de verteller, een pas gepensioneerde lerares, door het zwarte gat een depressie krijgt en er bij haar daardoor tijdelijk geheugenverlies optreedt.

Zomaar wat van de inhoud opsommen, doet eigenlijk afbreuk aan het prachtige proza en de emoties die doorheen dit boek waren. De beschouwingen zijn zowel komisch als ontroerend, en geven het dagelijkse leven van een familie, de routine en de absurditeit ervan, over verschillende generaties weer.

"De jaren verstreken, er waren oorlogen en muren en de twee oudste kinderen verlieten het huis".

"Ik was altijd gefascineerd door hun dagelijkse onderlinge ergernissen, en het heeft me een hele tijd gekost voor ik inzag dat het een soort melodramatisch spel was. Ze maakten ruzie, keken elkaar gemeen aan, en toch hebben ze nooit een dag zonder elkaar doorgebracht. De gebruiksaanwijzing van het onafhankelijke leven hebben ze nooit gelezen. De ruzies hadden als voordeel dat ze zeker wisten dat ze in leven waren. Waarschijnlijk sterf je sneller in echtelijke harmonie."

De jongeman die ons meeneemt in zijn leven, heeft een hart voor ouderen en zelf een nostalgische geest. Hij helpt zijn grootmoeder met herinneringen van vroeger te herbeleven, en kijkt ook filosofisch naar het leven. Uiteindelijk vindt hij zijn grote liefde, trouwen ze en krijgen ze zelfs een zoon samen. Maar blijft alles wel duren? Ook de liefde tussen een vader en een zoon zie je opbloeien en evolueren, een heerlijke noot die op het einde zeker blijft hangen.

Het boek is best ook ongrijpbaar want het is zeker fragmentarisch en anekdotisch opgebouwd: het bestaat uit allemaal korte stukjes die zijn bijeengebracht. Maar net op die manier maakt het de lezer deelgenoot van gedachten en observaties, die heel natuurlijk en spontaan overkomen. Zo klopt het dan weer wel. Foenkinos heeft vooral een tedere en subtiele schrijfstijl, die ook al in zijn andere romans aan bod kwam.

Titel: Herinneringen
Auteur: David Foenkinos
Vertaler: Liesbet van Nes
Uitgever: Meulenhoff
Jaar uitgave: 2013

--- Je reactie wordt zichtbaar nadat ik ze heb goedgekeurd. Als jij anoniem een reactie achterlaat, wil ik je vragen met je voornaam af te sluiten zodat ik toch een idee heb van wie jij bent! Alvast bedankt.


Kopieer deze link in je browser als je mijn blog wil volgen via follow.it: https://follow.it/villanathalieoverlezen