Uiteindelijk toch een licht teleurstellende mozaïekroman
Adeline Dieudonné (1982), een Brusselse Franstalige schrijfster, brak in de Franstalige literaire wereld door met haar succesvolle debuutroman La vraie vie (Het echte leven) in 2018. Ze won er verschillende prijzen mee. Begin dit jaar kwam de Nederlandse vertaling van haar tweede roman Kerozine uit, vertaald door het duo Nathalie Tabury en Annelies Kin, dat niét goed werd onthaald in de Franse literaire wereld, en waarvan de recensies ‘Lize Spit’-gewijs en waarmee ze veel wordt vergeleken, ook in totaal tegenovergestelde richtingen gaan.
Kerozine is een ‘trashy’ mozaïekroman. In de inleiding word
je naar een parkeerplaats aan een benzinestation gebracht langs de autosnelweg
ergens in de Ardennen. Tijdens een zomernacht bevinden zich daar 15
verschillende personages toevallig samen, als je een meegereisd paard en een
lijk meetelt. In de daaropvolgende korte hoofdstukken maken we als in een
flashback kennis met al deze personages, waarvan er heel wat slechts in een
zijrolletje en amper aan bod komen. De verhalen die we over hen te lezen krijgen,
zijn donker, en afwisselend absurdistisch, ‘over de top’ en banaal te noemen,
altijd met de nodige zwarte satirische humor overgoten. Als je aan het einde
van het boek leest wie de ‘vroedvrouwen’ van Dieudonné waren bij het schrijven
van dit boek, is het vanwege die humor die best Belgisch aandoet, alvast geen
verrassing dat de Brusselse Franstalige auteur Thomas Gunzig daarbij staat.
Wat geeft er meer de doorslag bij een leeservaring van een
boek: het leesplezier of de schrijfkunst? Soms vallen die twee namelijk niet
altijd samen. En dan kom je al eens ongeveer in het midden terecht. Adeline
Dieudonné kan zeker schrijven. Haar observaties zijn raak, en ze kan kleurrijk,
grappig, spannend en horror-achtig schrijven, en dat allemaal in een erg
snelle, kortaangebonden stijl. Of dat iets is dat je als lezer zou verwachten
als je deze korte roman open slaat, en je daarnaast wordt verward door de vele
verhalen en perspectieven die snel op elkaar volgen, is een andere zaak. De
personages zijn koud door wat er in hun leven is gebeurd en blijven op afstand,
ook al raakt dat als lezer je óók.
Het boek is vlot te lezen als je je over de expliciete en
gewelddadige ongemakkelijkheid heen kan zetten. Maar de korte verhalen blijven
ook niet echt hangen, waardoor je al snel de geportretteerde personages weer
kan vergeten. De epiloog aan het einde die zich 2 minuten later afspeelt dan de
introductie en waarin je een volledige ontknoping zou verwachten van wat al
deze personages losjes bij elkaar houdt, is zó kort dat je het met volle
aandacht moet lezen als je wilt weten hoe de plot juist ineen steekt. Zo stelde
deze korte roman toch enigszins teleur.
Recensieboek met dank aan https://www.facebook.com/boekensite.gent
.
Auteur: Adeline Dieudonné
Geen opmerkingen:
Een reactie posten