Romans
Trage natuurbeschrijvingen of natuurbeschrijvingen die tot traagheid aanzetten, zaten tot nu toe weinig in mijn leesvoer. De Fransman Jean-Baptiste Andrea lukte er wel in me mee te nemen naar de Dolomieten, en de weg mee af te leggen met de professor paleontologie Stan, zijn Italiaanse vriend en voormalige assistent Umberto, diens Duitse collega Peter en de Italiaanse berggids Gio, in het jaar 1954. In een bergdorpje op de Frans-Italiaanse grens vertrekken ze. Stan is sinds zijn zesde levensjaar op jacht naar fossielen. Op deze reis is hij op zoek naar zijn eerste dinosaurusskelet waarvan wordt verondersteld, op basis van een lokaal overgeleverd verhaal, dat die in het ijs bevroren zou zijn. Maar nog meer dan de zucht naar een baanbrekende wetenschappelijke ontdekking, brengt hun tocht hen in de herfst- en het oprukkende winterseizoen in aanraking met de barre natuur, de koude, de stilte en de eenzaamheid. Als de winter echt begint, blijft Stan als enige in het basiskamp achter en moet hij zien te overleven tot het voorjaar om weer te kunnen afdalen naar de bewoonde wereld. Hij zit in een wereld die hem tot waanzin drijft en een terugkeer naar zijn kindertijd brengt. Hoe lang kan de levenskracht van een mens mee?
Ook weer wat Frans bijgeleerd voor wat prachtige natuurbeschrijvingen betreft.
Ook weer wat Frans bijgeleerd voor wat prachtige natuurbeschrijvingen betreft.
Ik las dit boek al twee jaar geleden, vlak nadat het was uitgekomen. Dit jaar stond het op de leeslijst van de plaatselijke leesclub die ik vaak frequenteer. Het blijkt een roman te zijn die overeind blijft, en waar je na een tweede lezing en een gedegen groepsbespreking nog eens zo veel uithaalt. Mijn bespreking klopt ongeveer nog steeds.
Poëzie
Een lang lustig allesomvattend en over het hele leven gedicht van de Nederlands-Belgische Joke van Leeuwen. Over de drang om steeds verder te gaan.
Meer Nederlandse poëzie dit jaar tijdens de poëzieweek van deze beroemde en populaire Nederlandse (kinder-)schrijver en -dichter. Zijn muziekkeuze niet te na gesproken (zelf ben ik niet echt een fan van Liliane St Pierre noch Eurosong) is zijn bundel 'Wat je moet doen als je over een nijlpaard struikelt' een pareltje om zelf te lezen, én daarna cadeau te doen aan een jong gezin. Voor de poëzieweek dit jaar liet hij zich leiden om te schrijven wat er op zijn hart lag: dit is een bundel geworden over een aantal mijlpalen in zijn leven: vriendschap en liefde, van ouders afscheid moeten nemen, over volwassen worden, angsten, ... Herkenbaar, over dagelijkse en minder dagelijkse beslommeringen, filosofisch.
Meegenomen uit de plaatselijke bibliotheek: de gedichten van de vorige Nederlandse dichter des Vaderlands, de heerlijke en moedige dichteres Lieke Marsman. Ze nam het estafettestokje over van Tsead Bruinja. Eind 2023 nam de eveneens geweldige Babs Gons het stokje over.
Marsman schreef over de Nederlandse politiek, en nam het op voor de stemlozen, diegenen die achtergebleven waren en vergeten. In grote lijnen zijn deze gedichten te volgen door deze Belgische lezeres, want wat is er zo veel herkenbaar voor ons. Deze bundel bevat haar gedichten en essays uit deze twee jaar als Dichter des Vaderlands die ze in de Nederlandse krant NRC heeft gepubliceerd. Van genoten!
Peter Verhelst is een poëzieheld. In deze bundel die geconcipieerd werd als de kroon op het werk na de bundels 'Zon' en '2050' van waar we als mensheid op afstevenen worden er verschillende reizen aka "voyages" ondernomen. Avontuurlijk, associatief, verleidend, opnieuw zinnenprikkelend. Zijn metaforen en beelden gaan ook in deze bundel weer alle kanten uit. Ik moet toegeven dat ik hier en daar weer verloren gelopen ben, graag zou ik ze hem eens horen brengen om me nog wat beter te kunnen onderdompelen in zijn wereld. Verhelst schrijft in zijn verantwoording dat hij zich liet leiden door een hele reeks beeldende kunstwerken. Die links zette hij op zijn website, en geeft je een extra laag bovenop de gedichten en het caleidoscopische beeld die ze samen schenken.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten