Een roadtrip doorheen Japan over loyale vriendschappen
Met Joëlla van den Broek
Hiro Arikawa (1972, Kochi) is een Japanse schrijfster. Ze brak internationaal door met het boek Reisverslag van een kat dat na in 2015 in Japan te zijn uitgebracht in het Engels verscheen in 2017 en nog eens 2 jaar later in het Nederlands, vertaald door Sander Schoen. Het is een titel waarop vooral positieve en goedgezinde reacties verschenen zijn, die mensen - en ons ook – vooral ontroerd heeft. Joëlla en ik hebben dit boek beiden gelezen zonder te weten wat we ervan konden verwachten.
Het verhaal
Arikawa neemt ons mee op een roadtrip door de ogen van kater Nana, ja ondanks de naam een mannetjeskat. Nana heeft zich een tijd lang als straatkat goed uit de slag getrokken maar sinds een ongeluk aan een van zijn pootjes kreeg hij een baasje, de alleenstaande dertiger Satoru, die zich over hem ontfermde. Sindsdien zijn beiden alles voor elkaar gaan betekenen en onafscheidelijk. Satoru heeft op een aantal plaatsen in Japan gewoond sinds zijn jeugd en heeft vroeger als kind een andere kat gehad, Hachi, waar hij al afscheid van heeft moeten nemen. Hachi betekent acht, deze kat had namelijk een vlekje dat leek op het Japanse teken voor ‘hachi’. Nana betekent in het Japans dan weer zeven, omdat de naar boven gerichte knik in zijn staart Satoru dan weer aan dat cijfer doet denken. Beide katten zouden erg op elkaar lijken; ze zijn ook beiden wit, terwijl er op de cover van de Nederlandse uitgave toch een zwarte kat staat afgebeeld. Bij het begin van dit boek vertrekt Satoru met Nana in een zilverkleurig minibusje naar een aantal oude vrienden van hem. Hij zal hen vragen of een van hen zijn kat niet wil overnemen omdat hij er na vijf jaar niet meer voor kan zorgen.
+++
Joëlla: We lezen over het verleden en het heden van Satoru en ontdekken hoe hij verschillende vriendschappen is aangegaan in verschillende fasen van zijn leven. Met de Japanse namen had ik soms wel wat moeite. Je volgt het boek en de reis door de ogen van de kat Nana, die het verhaal naar de lezer overbrengt.
Nathalie: Het boek is erg gemakkelijk geconstrueerd. De verschillende vrienden van Satoru staan voor een bepaalde periode uit zijn leven, waarin hij hen heeft leren kennen. Hij heeft op enkele scholen gezeten en is nadien in Tokyo gaan studeren. Satoru is blijkbaar niet alleen een kattenmens, maar heeft ook altijd veel voor mensen gegeven, van wie hij ook veel teruggekregen heeft. Het waren stuk voor stuk vriendschappen zonder tierlantijnen waar nog geen hightech en sociale media tussen zaten. Ondanks een zware tegenslag heeft hij zo toch heel wat van zijn leven kunnen maken.
Joëlla: De reis is uiteraard met een bijzondere reden ondernomen. De liefde tussen mens en dier wordt erg mooi verwoord in het verhaal. Door de verschillende hoofdstukken word ik gemakkelijk telkens weer in het verhaal getrokken. Alsof je zelf met hen in Japan wandelt en in het busje samen rondreist en de vrienden mag ontmoeten. Je maakt samen de reis, je bent er bij. Ik vind de beschrijving van de omgeving ook erg beeldend.
Nathalie: De kat heeft een humoristische ietwat sarcastische ondertoon meegekregen in het verhaal dat hij vertelt, maar die wordt opzij gezet als de verhalen van de jeugd van Satoru aan bod komen die hij aanhoort, die hij dus niet mee heeft beleefd. Die verhalen geven ook een beeld mee van hoe Satoru in het hedendaagse Japan is opgegroeid.
+++
Als Nana erachter komt dat hij zou wegmoeten van Satoru en waarom, probeert hij er alles aan te doen om dit te vermijden en door enkele slimme trucs slaagt hij daar telkens ook in. Verderop in het verhaal wordt het einddoel van de reis de tante van Satoru, Noriko, ook zijn dichtst bijstaande familielid. Hoewel ze geen kattenmens is, probeert ze het vanwege haar neef toch met Nana, en slaagt ze daar wonderwel uiteindelijk toch in.
+++
Joella: De pijn, de laatste reis komt keihard bij me binnen als ik hierover lees. De ziekte van Satoru is allesverslindend. De aftakeling, het verdriet, de oneerlijkheid. Dat is wat me zo diep raakt, omdat ik het ook zelf heb meegemaakt. De humoristische toon van Nana maakt het luchtiger, even die druk weg nemen. Even samen adem halen. En het afscheid aan het einde van het boek beleef je ook mee. Maar deze reis zul je je voor altijd herinneren.
Nathalie: Hoe loyaal een huisdier kan zijn, heeft de schrijfster goed in de verf gezet. Naast de vriendschap heeft zij hiermee een ode aan de huisdieren gebracht. Het is een heel leuk boek voor kattenliefhebbers. Niet alleen kattenmensen komen overigens aan hun trekken, ook enkele honden komen er in voor, die al dan niet erg vriendelijk tegen Nana doen trouwens.
+++
Conclusie
Joëlla: Het verhaal is rustig opgebouwd, en op het einde heb ik een traantje moeten wegpinken. Wij hebben zelf namelijk ook een huisdier, een zelfde ras hond die ook in het boek voorkomt, een shih tzu. Het boek heeft me daarom ontroerd. Ik wou telkens verder lezen, en van elk hoofdstuk heb ik genoten. Satoru die zoveel liefde geeft aan mens en dier. Na alles wat hij heeft mee gemaakt. Dat mag voor ons een les zijn. Dit boek zal dan ook in mijn geheugen gegrift staan. Ik geef het 4 sterren.
Nathalie: Dit is duidelijk een feelgood boek met dat tikkeltje meer. Korte zinnen, korte hoofdstukken waardoor het wat staccato overkomt maar waar toch veel in wordt verteld. Terwijl het verhaal van Satoru soms wat klef en melig overkomt, is de kat gelukkig wat humoristischer en is het geheel daarom meer in balans. Ik kon een en ander uit het boek halen over de levensstijl van een aantal doorsnee Japanse mensen, en tegelijkertijd is het lief en ontroerend. We worden bovendien ook nog meegenomen naar het tweede grootste eiland van Japan, Hokkaido dat erg mooi beschreven wordt. Ik heb er geen moeite mee om dit boek 4 sterren te geven.
Deze blog werd ook gepubliceerd op Antwerpen Leest.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten