Dit provocerende boek van de Franse beroemde cynicus Michel Houellebecq las ik ter voorbereiding van een leesclub zodat ik komende zaterdag nog eens in gezelschap kan meepraten over een boek. In het begin kabbelde het nogal lang, en tot een goed stuk voordat ik het einde naderde, raakte ik niet echt geprovoceerd eigenlijk, om dan tenslotte vooral ook met een gedegouteerd gevoel te eindigen over de hoofdfiguur. Zo deed Houellebecq het 'em toch weer. (Met zijn Serotonine ook al.) Zijn schrijfstijl is niet slecht anders, en hier en daar ontwaar je zijn cynische humor natuurlijk. Termen die vooral bij me op komen na het uitlezen van deze roman zijn overdreven en eerder kort-door-de-bocht. Enfin, dat dacht ik toch eerst.
Maar dat was dus voordat er vorige week een nieuwe verschrikkelijke oorlog is uitgebroken. Dat maakt op zich mijn gevoel over dat boek niet echt anders, maar is er toch een soort van begrip voor snelle gevolgtrekkingen ontstaan. Wat er nu dag na dag aan het gebeuren is in recordtempo in het echte leven, doet me vooral relativeren wat ik gelezen heb.
Maar dat was dus voordat er vorige week een nieuwe verschrikkelijke oorlog is uitgebroken. Dat maakt op zich mijn gevoel over dat boek niet echt anders, maar is er toch een soort van begrip voor snelle gevolgtrekkingen ontstaan. Wat er nu dag na dag aan het gebeuren is in recordtempo in het echte leven, doet me vooral relativeren wat ik gelezen heb.
Het ironische dat ik net, voordat deze verschrikking zo dichtbij en binnen Europa begon, dit boek heb gelezen, is wel dat deze oorlog het gras van voor extreemrechtse Franse politici heeft weggemaaid en dat voorspeld wordt dat burgers dan vooral op diegene zal blijven stemmen die nu een stabiele president blijkt te zijn.
Deze fictieve roman van Houellebecq gaat net over extreemrechts, een snel radicaliserende moslimpresident van Frankrijk, de 'clash der culturen' en de tweedeling tussen extreme partijen. Of hoe een dubbeltje rollen kan.
(Emmanuel Macron gaat hier volgens de voorspellingen dus zijn voordeel mee doen.)
Deze fictieve roman van Houellebecq gaat net over extreemrechts, een snel radicaliserende moslimpresident van Frankrijk, de 'clash der culturen' en de tweedeling tussen extreme partijen. Of hoe een dubbeltje rollen kan.
(Emmanuel Macron gaat hier volgens de voorspellingen dus zijn voordeel mee doen.)
Zes treinnovelles - Europalia/Behoud de begeerte
Behoud de begeerte blies het genre van de treinroman nieuw leven in. In de eerste helft van de twintigste eeuw werd dit genre populair toen de treinen gemakkelijker toegankelijk werden en steeds meer mensen gingen reizen: dit genre moest toegankelijk, innemend en niet te zwaar op de hand zijn.
N.a.v. het Europalia Arts festival, onder de benaming Trains & Tracks, vroeg Behoud de begeerte 3 Nederlandstalige en 3 Franstalige auteurs om een kort verhaal te schrijven waarin stations en treinen voorkomen, en waarin het gaat over ontmoetingen, liefde en afscheid.
Deze zes schrijvers waren de Franstaligen Lisette Lombé, Caroline Lamarche en Thomas Gunzig; en de Nederlandstaligen Lize Spit, Rob van Essen en Erwin Mortier. De zes verhalen las ik telkens in de originele taal, en hier en daar las ik diagonaal de vertaling van de tekst. Ze zijn dan ook tweetalig uitgegeven: als je het boekje omdraait, kan je het in de andere taal lezen!
Zes verschillende verhalen waarin die van Rob van Essen en Thomas Gunzig er voor mij misschien wel het meest uit sprongen op de een of andere manier, die me het meest aangrepen. Maar qua originaliteit waren deze verhalen allemaal wel goed eigenlijk, voorbij het alledaagse en zeker niet lichtvoetig waarvoor de treinromans van weleer wel bekend stonden. Het belangrijkste minpunt? Dat ze te kort waren soms; Erwin Mortier heeft zo'n mooie schrijfstijl dat ik graag veel langere boeken van hem lees. Lize Spit leek me weer het "spannendste" verhaal geschreven te hebben. Het verhaal van Lisette Lombé ging voor mij wel het traagste. Aan haar flamboyante schrijfstijl is te merken dat ze een slamdichteres is, die ook veel met ritme en herhaling werkt. Alleen werkt dit misschien net wat minder goed in boekvorm.
Poëzie: Nasr compacter - Ramsey Nasr
Door het knap geconstrueerde Poëzieweekgeschenk en zijn geweldige oeuvre heb ik ook de persoonlijke bloemlezing van Ramsey Nasr uit eigen werk Nasr compacter in huis gehaald, ook al heb ik eigenlijk al zijn dichtbundels en andere boeken wel al in huis. (Ook zijn documentaire boek Homo Safaricus: verslag van een expeditie bv, dat hij schreef over zijn expeditie met een aantal biologiestudenten en hun prof van de Universiteit Antwerpen naar Tanzania, en waarvan ook een Canvasreeks werd gemaakt.) Wat heeft die man toch een zeggingskracht en een rijke taal! En een overdosis aan charme natuurlijk. Dat ook! ;-) Hoe hij emoties en relaties, mensen én objecten kan waarnemen én beschrijven, is zo wonderbaarlijk mooi! Een terugblik naar zijn gedichten als Stadsdichter van Antwerpen en als Nederlands Dichter des Vaderlands worden we ook gegund. Vele van zijn gedichten zijn wonderlijke verhalen in poëzie gevat, waar je helemaal in wordt meegezogen. Hier heb ik opnieuw erg van genoten! 
Geen opmerkingen:
Een reactie posten