Boekvoorstelling Achter de donkere wouden – Aleksandr
Skorobogatov, Behoud de begeerte
Aangepast artikel op antwerpenleest.be op 9/5/2025
Op 4 september stelde Aleksandr Skorobogatov zijn nieuwste
boek voor, Achter de donkere wouden, in bibliotheek Permeke.
De
Witrussisch-Russische auteur woont en werkt al 33 jaar in België. Zijn
debuutroman Sergeant Bertrand bereikte wereldwijd miljoenen
lezers, een aantal dat Belgische auteurs kan doen duizelen. In 2015 verscheen
het ontzettend mooie Portret van een onbekend meisje, in
2017 het als in een roes geschreven Cocaïne en in 2020 het absurde
hilarische boek De wasbeer. In 2024 ontving hij de Arkprijs van
het Vrije Woord voor het publiekelijk aan de kaak stellen van het regime van de
Russische president Poetin en diens voortdurende oorlog die Rusland voert in
Oekraïne.
Het werd een intense avond over dit wel erg speciale boek over
het verlies van het meest dierbare voor deze auteur: zijn 15-jarige zoon
Vladimir op een fatale nacht in Rusland in 2002. Dat Rusland had Skorobogatov
verlaten nadat hij van de moeder van zijn zoon gescheiden was en naar Antwerpen
was getrokken toen Vladimir 5 jaar oud was.
-> Achter de donkere wouden van Aleksandr Skorobogatov is een roman over het verlies van een kind en de morele ineenstorting van een natie. Het is tegelijk een intieme, hartverscheurende brief van een vader aan zijn vermoorde zoon, en een vlijmscherpe analyse van het Rusland van Poetin waarin geweld en onverschilligheid de norm zijn.
Muzikant Sam Gysel gaf al het beste van zichzelf om de avond
in te zetten met een scherp en indrukwekkend stuk. Daarna was het de beurt aan de
uitgever van De Geus die bij wijze van een korte introductie het “eerste boek” aan de
auteur mocht overhandigen.
Dichter en auteur Peter Verhelst, die ondertussen een goede
vriend is geworden van “Sacha”, de bijnaam van Aleksandr voor de goede vrienden
en vriendinnen, en vooral zij die er bij waren op deze avond, gaf vervolgens
een prachtige persoonlijke laudatio ten berde, waarin hij Sacha uitvoerig
bedankte dat hij zijn zoon door dit enorm complete relaas mocht leren kennen,
en dit ook eindelijk 20 jaar na datum met zijn talrijke lezers wilde delen.
Verhelst omarmde figuurlijk en letterlijk op het podium de gevierde schrijver,
en je werd mededeelgenoot van de vriendschap tussen deze twee mannen die
onomstotelijk duidelijk werd, en de ontroering die eruit sprak.
Toen kreeg Amber Maes, de moderator van de avond, pas de
gewichtige taak om Aleksandr te interviewen, en hoewel dit niet gemakkelijk
leek te worden, was het alsof de knop bij Sacha was omgedraaid, en hoewel soms
hakkelend bij het zoeken, in weloverwogen woorden het verhaal deed dat al die
jaren bij hem was blijven borrelen.
Vladimir, Sacha’s zoon is om het leven gekomen in één fatale
nacht, toen een groepje “hooligans” in opdracht van een Russisch-orthodoxe
“priester” op zoek ging naar satanisten, volgens hem jongens van 13-14-15 jaar
die samen optrekken en plezier hebben wat niet zou stroken met de strenge
Russisch-orthodoxe kerk. Zonder enige reden zijn jongens door deze “sekte”
ontvoerd, gefolterd en vermoord, en dit werd ook het lot van Vladimir.
Skorobogatov probeert de daders van de moord op zijn zoon te begrijpen wat enorm
moeilijk moet zijn geweest voor hem. De moordenaars kregen uiteindelijk 20 jaar
gevangenisstraf, maar de priester in kwestie werd nooit bestraft wegens gebrek
aan bewijslast, wat voor hem niet verrassend was aangezien dit nooit goed werd
onderzocht. Vladimir werd het slachtoffer, omdat hij samen met een vriend van
hem was, die werd aangevallen met een fles en die zo zijn evenwicht had verloren maar op
die manier wel sneller samen met de rest van de vriendengroep het donkere bos
wist in te vluchten. Vladimir bleef staan, en Sacha blijft zich in zijn boek
afvragen waarom en waarom.
Skorobogatov ging gebukt onder een schuldgevoel na dit
verlies omdat hij zo lang geen contact meer had gehad met zijn zoon en hij er
niet was om hem te redden van dit vreselijke lot. Het heeft 20 jaar geduurd
vooraleer hij dit boek kon schrijven. In het besef de geliefde zoon niet meer
tot leven te kunnen wekken, doet Aleksandr net dit voor zijn lezers door de
brieven die hij met hem uitwisselt te delen, en hem zo ook terug dichter bij hem
zelf te brengen. Hoewel hij dit boek niet wilde schrijven, moest het toch en nu ligt het er na al die jaren.
Vele lezers en recensenten heeft hij al weten te ontroeren
met zijn verhaal. Het deed hem op een of andere manier deugd, om zijn zoon
terug bij hem te hebben en dat hij in een boek blijft verder leven. De
ontstellende woorden die naar het hoe en het waarom zoeken, de gruwel
beschrijven en tegelijkertijd dit ontzettende verlies en alle daarbij
opduikende gevoelens op zulk een prachtige wijze weten te uiten, blijven lang
nazinderen bij iedereen die het al las.
De muziek die Gysel nog liet horen naar het einde toe, sneed
na het afsluiten van de voorstelling nog diep. Ik bleef bij momenten nog lang
nadenken over wat ik gehoord heb die avond. De opdracht van het boek luidt
“Voor elk kind dat ons ontnomen is”. Als je daar even over nadenkt in deze
tijden… 💔💔💔
