“Loop ik die lege kerk in naar de eerste rijen of niet?”

Over Lees! het boekenfestival

Ik twijfelde er een lange tijd aan of ik naar Lees! zou gaan of niet want het programma werd nog lang aangevuld met lezingen en auteurs. En toen ik nog eens keek en ontdekte dat 6 november mijn dagje zou zijn, kocht ik direct maar een ticketje. Bleek later dat ik toch beter nog wat had gewacht misschien. 

De weg naar de Antwerp Expo is genoegzaam bekend, op een zaterdag “trammen” over de Belgiëlei doet je direct aan Minjan en Mazzel tov van schrijfster en journaliste Margot Vanderstraeten denken. Want op de sabbat is de orthodox joodse gemeenschap op weg naar (of van) de synagoge. Aan de ingang toonde ik voor de allereerste keer m’n Covid Safe Ticket, zonder enig probleem. Het plannetje van de hallen sloeg ik af, daar kan je zelfs zonder oriëntatiegevoel niet in verloren lopen.

Er waren inderdaad minder boekenstands dan anders. De verdeling in genres vond ik gemakkelijk en handig om sneller wat dingen te ‘skippen’ die me altijd al minder aanspraken. In de uitgebreide jeugdsectie keek ik even rond want daar bevonden zich ook de graphic novels, een genre waar ik bij de laatste Boekenbeurseditie nieuwe inspiratie opdeed en waar ik in de gewoonlijke boekhandels minder naar omkijk en er waarschijnlijk wat minder keuze van is. Mijn verzameling van de serie van Riad Sattouf, ‘De Arabier van de toekomst’, heb ik weer wat uitgebreid. 

Twee andere titels, waaronder een nieuwe van Judith Vanistendael, liet ik liggen wegens plaatsgebrek in mijn boekenkasten voor grotere boekformaten en moeten nog even wachten voor aanschaf. 

Vreemd genoeg zat er bij de signeertafel van de jeugdauteurs ook een bekende viroloog mee te signeren. Niets tegen Marc Van Ranst, integendeel, maar duidelijk een teken des tijds. De striptekenaar ernaast, Charel Cambré, bleek veel meer tijd nodig te hebben aan de rijen te zien. Ah ja, deze beroepsgroep drukt haar fierheid dan ook uit in een tekening i.p.v. een snelle professor-krabbel. 😉

De namen van de boekhandels sprongen er op deze eerste editie van Lees! vooral uit, in plaats van de uitgeverijen. Top ook dat de organisatie 11.11.11 nu een plaats kreeg op de beurs zelf, en de vrijwilligers niet buiten hoefden te staan op zoek naar bijdragen. Hopelijk kunnen ze volgend jaar ook weer van de partij zijn op ‘hun’ 11 november. 

De ruimtes voor de Boekathon met Tom De Cock en de auteurslezingen kregen door de overschot aan plaats een prominentere plek. Bent Van Looy, de presentator van het radio 1-Boekenfeest was niet aanwezig. Deze beide presentatoren verdienen een weelderige boekenkrans voor hun geweldige prestaties. En van de Van Looy-presentatoren verkies ik al langer 200% ook Bent. (Ik ben een radio-fan.) De ‘Auteurspodium’-ruimte was enorm groot. Hier wilde ik na de middag zijn, plaats in overvloed dus. Tijdens de middagpauze testte ik de catering weer eens uit. Ongetwijfeld goed bedoeld en in handen van Antwerp Expo maar ik blijf erop hameren dat die smakelijker en duurzamer moet én schappelijk geprijsd moet blijven. 

‘Toevallig’ wat auteurs tegen het lijf lopen was wat moeilijker deze keer (behalve als ze ook in de organisatie zitten, ha!). Ik heb de kans te baat genomen om Nathalie Briessinck te leren kennen, van wie ik haar twee gepubliceerde boeken al las. Aan de overkant bij de thrillers kwam Jan Van der Cruysse net aan. Ik hoopte ook even gedag te zeggen aan dichteres Charlotte Van den Broeck. Maar haar signeersessie viel echter samen met het ‘podium’ waarvoor ik er dus vooral was, die met David Van Reybrouck, Idesbald Goddeeris en Gie Goris als moderator.  

“Loop ik die lege kerk in naar de eerste rijen of niet?”, dat dacht ik toen ik er 5 minuten op voorhand ging kijken want de lampjes die er in de achtergrond hingen, deden het er wel wat op lijken. 

Na wat aarzelend schuifelen bleef ik toch maar ergens in het midden. De titel van het boek van Idesbald Goddeeris had ik niet meegekregen, bleek dit “Missionarissen. Geschiedenis, herinneringen, dekolonisering” te heten en zo dus wat linken te hebben met de boeken van David Van Reybrouck, zijn laatste “Revolusi” over de Nederlandse kolonisatie en de dekoloniseringsperiode van Indonesië,  en “Congo. Een geschiedenis.” De kerk en haar uitgestuurde missionarissen, in de kolonisatietijd zowel als erna, naast de huidige dekoloniseringsdebatten, waren dus ook het gesprekvoer. Er bleek enorm veel om over te praten, en ik bleef geboeid luisteren naar het – door hen zelf zo genoemde – ‘all white male’ panel. Enkele gesprekspunten noteerde ik snel in m’n gsm. Gie Goris ken ik al een langere tijd als moderator en journalist. Hij blijft een geweldig goede vragensteller. Later bedacht ik me nog dat ik er graag met een bepaalde schrijfster had gezeten die ongetwijfeld ook gretig had geluisterd, maar druk aan het werk bleek te zijn op een mooiere schrijfretraiteplek! Ik heb daar dus ook een gedachte gewijd aan Herlinde Leyssens. 

Het boek Revolusi ben ik na vooraf te hebben getwijfeld, toch nog op papier gaan kopen want een e-book kan je niet laten signeren, en deze kans om van een veel gelauwerde David Van Reybrouck een handtekening te vragen wilde ik wel erg graag grijpen. Ook al had ik wat zenuwen om van wal te steken aan dat tafeltje, dat gevoel herinnerde me achteraf dan weer aan vroegere Boekenbeursedities wat me blij maakte om dit opnieuw te voelen, en mijn bloed weer te laten stromen…  Het gevolg: een week later de serie Van ‘A’ tot ‘Z’: David Van Reybrouck op de site van VRTNU bekijken omdat je erachter komt te laat te zijn voor de livestream van de 10de verjaardag van de G1000 vanuit Brussel. De onderwerpen waarover hij schrijft, zijn zó pertinent en brengt hij ongemeen sterk en geëngageerd over.  

Het boek van Goddeeris vond ik jammer genoeg niet terug bij de Confituur-stand, en heb ik dan maar opgelijst voor de komende “Dag van de Confituur-winkels”, samen met een ander boek over ervaringen in Centraal-Afrika: Mijn leven als Mushamuka van Kris Berwouts. Met dank overigens aan blogger Wim Backx voor deze tip! Ik blijf boeken lezen die te maken hebben met deze regio, niet omdat ik er persoonlijk ooit geweest ben, maar omdat het zo ongemeen boeiend is en deze onderwerpen me blijven trekken. 

Uiteindelijk toch nog naar huis gekeerd met een ‘klein’ boekenstapeltje. De poëziebundel van Ellen Deckwitz, Hogere natuurkunde, gaat trouwens ook over verhalen en getuigenissen uit voormalig Nederlands-Indië. Daarnaast heb ik nog Miniapolis van Rob van Essen en Veronderstellingen van Annelies Verbeke aangeschaft. 

Lees! het boekenfestival: ik kom terug! 

--- Je reactie wordt zichtbaar nadat ik ze heb goedgekeurd. Als jij anoniem een reactie achterlaat, wil ik je vragen met je voornaam af te sluiten zodat ik toch een idee heb van wie jij bent! Alvast bedankt.

Kopieer deze link in je browser als je mijn blog wil volgen via follow.it: https://follow.it/villanathalieoverlezen