Wij, die over de aardkluit kruipen,
minieme schokken registreren met
de code van aangetaste genen,
als wortels van een ongekende
boom, myriaden in een tekening,
en boven ons het staal van de
herinnering tienduizend meter hoog
de 'kevers van het ongeluk in ons gezicht',
wij waar geen eind aan komt
omdat niemand nog weet waarom
het ons begonnen was in ons,
wij daar, ongelijk en met velen
op de paden, in de kloven rond de ogen,
op schouderhoogte van gazellen,
in valleien en morenen jonge huid,
uitgewaaierd met een opdracht,
zonder taal,
wij hier, waar ooit verrukking was,
maar ons steeds zonder ons,
wij, stap voor stap,
onzichtbaar en
druk in de weer,
we komen.
Stefan Hertmans
Uit: Wij waar geen eind aan komt. Een keuze uit de gedichten door Peter Verhelst
Uitgeverij De Bezige Bij
2021
Uit: De val van vrije dagen
Uitgeverij De Bezige Bij
2010
Geen opmerkingen:
Een reactie posten